In dit artikel vind je cijfers en vaststellingen van het
pestgedrag op het werk.
Hoe komen volwassen mensen ertoe om zich als kleine kinderen
te gedragen, vraag ik mij af? Een mislukking van het neoliberalisme, zegt Paul
Verhaeghe. Ik ga volledig met hem akkoord.
Onze commerciële samenleving is een mislukking op psychologisch
vlak. Bedrijven moeten steeds meer winst maken en proberen zo de kosten te
drukken en steeds minder personeel in dienst te nemen. ‘Personeel moet
opbrengen’ wordt dikwijls gezegd, alsof het beursaandelen zijn. Ik kan heel
goed begrijpen dat een bedrijf opgestart wordt om winsten te maken, maar soms
wordt er wel eens vergeten dat er met mensen gewerkt wordt. Alles wordt zoveel
mogelijk in kaart gebracht, die persoon doet op dit uur deze opdracht en moet
ermee klaar zijn in 25 minuten, daarom moet het op deze manier uitgevoerd
worden. Zo krijgen mensen niet meer de kans om voor zichzelf na te denken,
hebben geen autonomie meer, het worden robotten. Op deze manier wordt het
zelfrespect meer en meer aangetast.
Ook de solidariteit daalt onder die werknemers. Ze lijken
goed te slagen als ze minder nadenken en gewoon doen. De enige bevestiging dat
ze krijgen is als ze het inderdaad binnen die tijd hebben uitgevoerd uitgevoerd
en dus hun job mogen houden. Hoe meer je na-aapt, hoe meer je gewaardeerd
wordt. Competitie op de werkvloer is dus zeer hoog, wie mag er blijven? Ik of
mijn collega? Daarmee wordt er geen solidariteit in de hand gewerkt.
Als er dan een collega ontslagen wordt, zal die na 1 dag al
vervangen worden, want alles verloopt volgens een plan dat iedereen kan. Mensen
voelen zich niet meer gewaardeerd, voelen zich te min en constant onder druk
gezet. Ik heb vaak gehoord op vroegere jobs: “Dit kan het kleinste kind”
Nu kan je wel begrijpen dat als mensen zo behandeld worden,
ze zich er ook naar gedragen. Als je als een klein kind behandeld wordt, dan wordt
je reactie daar ook op afgestemd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten