Wat met leerlingen die hun taak niet tijdig indienen?

Bij het lezen van de casus op het lerarenforum kan ik goed begrijpen, dat de leraar die het blogbericht start, kwaad is en reageert vanuit het buikgevoel. Hij is gefrustreerd doordat hij geen ‘nul’ meer mag geven aan leerlingen die hun taak niet tijdig indienen. Maar soms hebben niet alle leerlingen gelijke kansen van thuis uit om die taken af te werken.

De directeur van de school stelt voor om de leerlingen die te laat zijn met hun taak deze alsnog een kans te geven om de taak op school af te werken. Er wordt immers geen rekening gehouden met wat de andere leerlingen en de ouders van de leerlingen daarvan denken. Er wordt met hen niet in dialoog gegaan. Persoonlijk vind ik dat deze zaken eventueel eens zouden kunnen voorgelegd worden op een leerlingenraad. Er zou ook een enquête kunnen gehouden worden in school over wat de leerlingen hiervoor de beste oplossing vinden. Die oplossing zou dan kunnen opgenomen worden in het schoolreglement die de ouders ook moeten tekenen.

Ik denk dat er ook andere mogelijkheden zijn om daar de kinderen bewust van te maken dat zelfdiscipline belangrijk is, waaronder het tijdig indienen van taken kan gecatalogeerd worden.

Er zou evenwel naar de oorzaak moeten gekeken worden, waarom die leerlingen hun taak niet tijdig indienen. Gaat het hem hier echt om gewoon ‘geen zin’ hebben om een taak in te dienen of ligt die oorzaak heel wat dieper? Als ouders zich niets aantrekken van wat hun kinderen op school doen, of als zij de opleiding van hun kinderen niet belangrijk vinden, zullen de kinderen daar ook geen belang aan hechten.

Ik behaalde in school steeds goede resultaten, doordat mijn ouders steeds opvolgden wat ik deed op school. Soms liet ik wat mijn oren hangen en dat bleef bij hen niet onopgemerkt. Mijn vader heeft mij tot vervelens toe  verteld wat het belang van school was en waarom ik moest studeren. Maar mijn ouders stonden ook steeds voor me klaar als ik een of andere oefening niet kon oplossen, of iets niet had begrepen in de les.

Ik merk door te spreken met leeftijdsgenoten die kinderen hebben dat er niet altijd nog wordt uitgekeken naar de resultaten van de kinderen. ‘Als ze maar gelukkig zijn’ klinkt het soms. Maar volgens mij kan hun geluk afhangen van die resultaten, de eigenwaarde speelt hierin een belangrijke rol.

Sommige leerkrachten halen aan dat zij niet verder taken meegeven met de leerlingen. Ik denk dat niet voor ieder vak haalbaar is, zoals de ict leerkracht die de leerlingen in de klas hun oefeningen laat oplossen, wat niet klaar is moet thuis worden afgewerkt. Ik denk dat ze op deze manier de kans krijgen om een taak binnen een bepaalde tijd af te werken (tijdens de les) en ze dan alsnog een tweede kans geeft (afwerken thuis).

Ik denk ook dat je leerlingen geen kansen kunt blijven geven om taken later in te dienen. Het is ook niet eerlijk tegenover de leerlingen die de taken wel tijdig inleveren. Volgens mij creëer je op deze manier een systeem die zegt: “Je mag altijd te laat zijn.” Terwijl ik vind dat leerkrachten kinderen juist moeten leren dat er een grens is.

Ik weet ook dat niet alle leerlingen gelijk zijn, ik denk dat met gegronde en onderzochte redenen er kansen zouden moeten zijn om taken later in te dienen, zoals een mede-studente die een computercrash had de avond voor het indienen van een taak. Dit zou een gegronde reden kunnen zijn.

Voor leerlingen die hun taken niet indienen zonder geldige reden, vind ik dat een ‘nul’ geven niet misplaatst is.

Voor leerlingen die hun taak één dag te laat indienen, maar er is zichtbaar heel hard gewerkt aan die taak zou een serieuze vermindering van het puntentotaal een goede oplossing kunnen zijn. Met een serieuze vermindering bedoel ik dat bv een vermindering van 30% op het behaalde aantal punten. Leerlingen zouden zo kunnen voelen dat te laat indienen geen goede zaak is, maar zouden wel punten krijgen voor hun werk. Zo worden leerlingen die te laat zijn, wegens bv vergeetachtigheid, toch nog gestimuleerd om hun taak alsnog in te dienen.

Voor leerlingen die herhaaldelijk taken te laat of helemaal niet indienen, werd er vroeger in mijn school een contract opgesteld. Waar je zelf als leerling regels kon opstellen voor jezelf in samenspraak met de leraar, de directie en je ouders. Op deze manier leerden leerlingen zelf omgaan met de normen die ze voor zichzelf hadden gesteld. Als je je niet aan deze regels  hield kon je voor jezelf een passende sanctie opstellen. Het viel mij op dat deze sancties bij deze leerlingen meestal zwaarder waren dan wat er in het schoolreglement stond. De leerling beloofde bv. dat de taken in de komende 3 maanden op tijd zouden worden ingediend. De leerling gaf zichzelf een tolerantie van 1 taak per maand die eens mocht te laat ingediend worden. Bij de vierde taak die te laat ingediend werd zou er een extra dagelijkse taak moeten gemaakt worden voor dit vak. Bij de vijfde laattijdige taak gaf de leerling zichzelf een ‘nul’ voor dit vak. Wat natuurlijk heel wat zwaarder is dan een nul voor die bepaalde taak. Zo konden leerlingen voor zichzelf bepalen wat zij nodig hadden om taken tijdig te kunnen indienen.

Voor leerlingen die problemen hebben met hun thuissituatie bestaat er ook zoiets als de ‘Katrol’ Waar studenten van het hoger onderwijs hulp bieden aan gezinnen die niet zo goed weten hoe ze hun kinderen moeten begeleiden met hun schooltaken. Ik vind dit een zeer goede organisatie, die ouders helpt om zich meer te betrekken bij de studies van hun kinderen. Zo worden taken tijdig indienen op een positieve wijze gestimuleerd. 

http://dekatrolgent.be/ik-ben-professional/wat-is-de-katrol/

Dank je wel!

Een simpel woord, een klein gebaar, maar het geeft je een warm gevoel, zowel bij het geven als bij het krijgen.

Persoonlijk vind ik dankbaarheid de belangrijkste waarde en dat zou ik ook aan iedereen willen doorgeven, jong en oud.

Het is ook een zeer ruim begrip. Ik ben persoonlijk voor heel wat zaken dankbaar:

Ik ben mijn ouders dankbaar voor het leven dat ze mij hebben gegeven, de waarden die ze mij hebben bijgebracht, de openheid waarmee ze me hebben opgevoed. Alsook de kansen die ik van hen en door hen heb gekregen. Zij zijn de reden van mijn bestaan in de persoon die ik ben. Ze hebben mij geleerd wat goed en wat slecht is. Ik ben ook dankbaar voor het doorzettingsvermogen die ze mij hebben meegegeven, ik ben nog steeds een grote doorzetter. Ze hebben mij ook geleerd om van mezelf te houden en tevreden te zijn met wie ik ben en wat ik heb.

Ik ben dankbaar dat ik mijn moeder heb gekend en heb mogen ervaren hoe warm en hartelijk ze was, haar gevoel voor humor, draag ik nog steeds met mij mee.

Mijn papa en mijn man

Ik ben dankbaar voor ‘mijn papa’tje’ die me nog altijd met raad en daad bijstaat. Zoals nu op dit ogenblik. Wij zijn namelijk op weg naar mijn zus in Frankrijk. Dit reisje kon ik wegens mijn financiële toestand niet maken zonder hem.

Ik ben ook dankbaar dat ik een grote zus heb die mij altijd met open armen ontvangt, al zie ik haar heel weinig. Ook haar man en haar kinderen kunnen mijn hart vullen met liefde. Soms horen wij elkaar zelfs 3 maanden niet, maar ik ben altijd welkom in hun huis, wat er ook gebeurt. Zij heeft mij ook al veel geholpen in tijden van nood.

Mijn broer en zus

Ik ben evenveel dankbaar dat ik een jongere broer en schoonzus heb, met hun kleine Jesper. Zonder hen zou ik soms de moed verliezen. Mijn broer heeft een groot vermogen om te relativeren en kan mij daarmee kalmeren. Mijn schoonzus is een sterke persoonlijkheid waar ik me kan aan optrekken, ze staat ook altijd klaar voor een goed gesprek.

Ik ben mijn man ook dankbaar, die mij het heeft mogelijk gemaakt om deze studies te volgen. En elke dag klaarstaat om mij te helpen in mijn huishouden. Ik ben dankbaar dat ik hem heb leren kennen, zodat ik van zijn liefde mag genieten.

Ik ben dankbaar voor mijn eigen leven en voor de persoon die ik ben. Dat ik zelf de moed nog vind om mijn studies te hervatten en voor de maatschappij die mij dat heeft mogelijk gemaakt.

Ik ben dankbaar dat ik kan zien, horen en voelen hoe de mensen, de natuur rondom mij zijn. Ik ben dankbaar voor de zon die elke morgen opstaat, voor de bomen die ik zie langs de weg, voor een vogeltje die voorbij fladdert, voor de mensen die ooit heb ontmoet en nog zal ontmoeten, voor het bedankje die ik vanmorgen heb gekregen,…

Ik kan hier nog duizend redenen opsommen waarvoor ik dankbaar ben. Dankbaarheid zit voor mij altijd en overal in. Ik wil ook nog verduidelijken waarom ik het zo belangrijk vind.

1.     Met  een dankjewel kan je iemand intens gelukkig maken, mensen voelen dat ze iets voor jou hebben betekend en dat ze belangrijk zijn.

2.       Als je elke dag bedenkt waarvoor je die dag dankbaar zou kunnen zijn, maakt dat jezelf gelukkig, omdat je zo beseft dat er heel wat goede momenten in het leven zijn en vergeet je sneller de slechte.

3.       Je kan dankbaar zijn voor de natuur, zo zie je, op wat voor mooie planeet wij leven en zal je zonder enige last te ondervinden deze eerbiedigen voor het bestaan ervan. En wil je eraan werken voor het behoud ervan.

4.       Je kan dankbaar zijn voor je ouders. Als je daar even bij stilstaat zal waarvoor je je ouders allemaal dankbaar bent zal je hen automatisch op handen dragen.

5.       Dankbaar zijn voor de liefde die je krijgt zal ervoor zorgen dat je niet met de harten van de medemensen speelt, maar hen voor waar neemt.

6.       Dankbaar zijn geld ook voor de mensen die je ontmoet. Als je die met dankbaarheid ontmoet zal je ook kunnen openstaan voor wie ze zijn en om hen in hun eigen persoon te leren kennen en te waarderen voor wie ze zijn.

7.       Je kunt elke dag dankjewel zeggen voor de materiële zaken die je bezit. Zo verhoog je je tevredenheid en ga je niet kijken wat een ander heeft, maar je zal koesteren wat je hebt.

8.       Ik vind dat we in onze maatschappij dankbaar mogen zijn voor ons geloof en de vrijheid die we bezitten om ons geloof zelf te mogen bepalen zonder dat we daarvoor gestraft worden. Het is een heerlijk gevoel om jezelf te mogen zijn in je geloof. Ons geloof dankt ons ook door alle wonderbaarlijke momenten die we mogen meemaken.

9.       In dankbaarheid kan je ook rust vinden, omdat je weet dat je een ander en jezelf mee gelukkig hebt gemaakt.

10.   Door het krijgen van een bedankje, weet je dat de ander je begrijpt en zal je ook sneller in staat zijn om een ander te vergeven.

11.   Dankbaarheid is een positieve gedachte die nog meer positiviteit met zich meebrengt. Door goede gedachten uit te sturen, zal je ook mooie dingen aantrekken, een glimlach, een traan van geluk. Wie zou dat niet op het gezicht van een medemens willen toveren?

Dank je wel, natuur voor wat je ons elke dag te bieden hebt

Als iedereen dankbaar is voor zichzelf en voor de ander voelen we ons ook verbonden met elkaar. De positieve energie die dit met zich meebrengt zou heel wat mensen kunnen gelukkiger voelen met zichzelf, met de wereld, met de samenleving en met zijn medemens.