Waarin geloof ik?

Ik weet dat ik in ‘iets’ geloof, maar ik kan dit niet echt bepalen. Ik ga uit van twee visies waar ik mezelf kan in vinden. Mijn geloof ligt ergens tussen die twee visies.

Ik heb al heel wat gereisd. Op deze reizen heb ik altijd geprobeerd om zo dicht mogelijk bij de mensen te staan, hun cultuur te leren kennen en dat heb ik voor een groot deel meegenomen in mijn leven. Mijn ouders hebben drie jaar in Tunesië gewoond, waar de islam ingebakken zit in hun cultuur. Ook heb ik enkele maanden in Zuid-Afrika vertoefd, waar heel wat verschillende culturen samenleven. Mijn ex-vriend was reeds getrouwd met een vrouw van Filipijnse afkomst, zij woonde nog steeds in de Filipijnen. Ik heb acht jaar met haar wekelijks contact gehad en ik ben haar daar ook nog geweest om haar en haar familie te bezoeken.

Wat mij opvalt is dat wij, Europeanen, heel wat verder van de natuur staan dan in andere culturen. In andere culturen leven veel meer mensen mét de natuur. Ik vind dat een hele mooie levenswijze en probeer dat hier ook in België toe te passen. Maar onze samenleving staat dat niet altijd toe. Om een voorbeeld te geven, wij staan elke morgen op met onze klokradio, terwijl ze in andere culturen op staan met de zon. Puur wetenschappelijk bekeken is dit niet zo gek. In de winter is er minder zon, waardoor we minder vitamines krijgen van de zon, daardoor is ons lichaam ook sneller vermoeid en zouden we dus meer moeten slapen in de winter dan in de zomer. Als je het dan gevoelsmatig gaat bekijken, geeft het je heel wat meer verbondenheid mat de natuur, als je samen met de zon gaat slapen en opstaat.

Door dichter bij de natuur te staan leer je met de goede en de slecht eigenschappen van de natuur leven. En zie je ook hoe wonderbaarlijk die is. Je ziet hoe die altijd weer veranderd en iedere keer opnieuw herleeft volgens de seizoenen. De natuur kan ook hard zijn, als levende wezens geen nut meer hebben gaan ze sterven. Ook de voedselkring kan hard zijn, als we een dier zien en we hebben honger, gaan we deze slachten om het op te eten. Ik weet dat dit in onze cultuur als ‘wreed’ kan beschouwd worden, maar het zit in onze genen, wij staan bovenaan de voedselkring. Ik at ooit een hond, maar dat was dan het enige vlees dat ik at op twee weken. Wij beschouwen honden als huisdieren, die onze beste vriend kunnen worden. Maar ik kan je verzekeren, als je honger hebt en dat is het enige die op je bord komt, zal je dit zonder twijfel opeten, onze menselijke overlevingsdrang is groter dan het gevoel voor een dier. Voor mensen die denken dat dit te hard is en dat wij, Europeanen, dit nooit zouden doen, denk dan even hier over na: Wij kweken varkens, verzorgen ze met respect voor het dier… om die later te slachten en op te eten. De natuur op zich kan ook hard zijn: overstromingen, orkanen, vulkaanuitbarstingen,… Maar kan ook heel mooi zijn: watervallen, grote wouden, bergen, de zee,…

Volgens mij is de natuur iets wat een mens niet kan creëren, hiervoor heb je een hogere ‘kracht’ nodig. Door dit alles van dichtbij te mogen meemaken heb ik gezocht naar de reden van dit natuurlijk bestaan. De basis van mijn visie is de evolutietheorie van Darwin. Maar ik kan nog altijd niet geloven dat ons volledige heelal ergens is uit voortgevloeid. Zo kom ik bij mijn eerste stelling: Ik geloof in het Universum.

Ik geloof dat ons universum onze ‘God’ is, ergens in ons heelal is er iets of iemand die naar ons luistert en onze signalen opvangt. Daarom gaat het met sommige mensen beter of slechter, als het om kleinere zaken gaat, kan de persoon op zich daar veel aan veranderen. Ik heb een video bijgevoegd, genaamd ‘The Secret’, die dat heel wat nader kan verklaren dan ikzelf. Ik heb deze video zo’n  acht jaar geleden ontvangen van een vriend en draag die altijd bij me op een usb-stick. De video dat ik heb bijgevoegd, toont de eerste twintig minuten van het eigenlijke programma. Ik weet dat het werkt, ik heb het zelf al uitgetest. Mijn man gaat hier niet mee akkoord en denkt dat het enkel bij mij werkt omdat ik erin geloof. Dus is dit mijn eerste vorm van geloof.

Maar als ik dit bekijk en daarin geloof, vraag ik mij af of we dit niet zouden kunnen doen op grote schaal, zou de kracht van het positieve denken niet kunnen versterkt worden, op grotere schaal gebruikt worden. Als we allemaal samen op dezelfde gedachte zouden kunnen focussen zouden we misschien grote natuurrampen kunnen voorkomen? Ik weet natuurlijk niet of dit werkt, maar dan zou dat juist willen zeggen dat ‘God’ heel dichtbij is en in feite in onszelf leeft. Dan zouden wij mensen allemaal samen ‘God’ zijn. Ergens geloof ik dat daar ook een waarheid in zit, maar daarvoor zouden we dit met een hele grote groep moeten proberen. Dit is mijn tweede visie over mijn geloof: God zit in ons.

Alles samengenomen denk ik dat het ware geloof ergens tussenin ligt. Ik kan hieruit besluiten dat God voor mij, heel ver weg en heel dichtbij is. In mij leeft en buiten mij leeft, maar toch ongrijpbaar is en dat ik mij er geen beeld kan van vormen. Maar toch weet ik, of geloof ik, dat ‘Hij’ bestaat.